bir tapınak enkazının ardından ağlamak

şimdi değil ruhumun doyumsuz rengine döneceğim an

bir enkazı sessizce bekliyor olacağım

doktorlar neşteri sokup çıkartıyor çoktan 

giyilmemiş destanları

gidilmemiş yolları

işte renginden yola çıkıp 

sarımsak kokusuyla bütünleşiyorken ayrılık

rengin yeşil 

ya da mavi

belki kırmızı.

dünden beri korkuyorum

sanki sahil boyu öleceğim 

ama durup dururken nasıl gülüyorsun

söylesene ruhuna 

doysun artık.

atlarımız uzaklara doğru

atlarımız kömür gibi,

gözlerinden yola çıkılmış.

yarın ne olacak doktor

atlar ve ben bir sahil boyu ölmeye dururken

bu neşter kaç defa delecek bir çocuğun beynini 

rengi siyah

rengi gri

söylesene ruhuna

ölsün artık.

kayıp bir tapınak da gömülür sonunda

atlar ve ben yarın gülmeye duracağız.