yok treni

varlığıma aşina olduğun kitapta adın yazıyor cümle cümle
kırk bir sene geçiyor avuç içimden
deli kanlı bi sorun yokluyor beynimi

sinema salonlarında var oluyorum
sinema salonlarına ağlıyorum
uçaklar geçerken filmin başucundan
parmak uçlarıma değiyor kaderim

içimde yürüyen bi yolcu treni
toplu taşımalar akıyor beynimden beynine
varlığım en aşina sokakta her akşam ağlıyor
göğsüm kalbimden habersiz
artık benim değil gibisin
bütün destanların trajikomik
ellerim kalbimden daha acılı dünyada